دو نوع سیم (یا سیم) در جوشکاری MIG استفاده می شود:
سیم های جامد (یا جامد).
سیم های هسته دار
اگرچه جامدات مثل سیم جوش پارس بیشترین استفاده را دارند، اما تا حدی به دلیل قیمت پایین آنها، تصمیم گیری برای یک یا مواد دیگر اساساً توسط فلز پایه و ضخامت تعیین می شود.
سیم های جامد برای فولادهای کم کربن توصیه می شود، آنها باقیمانده روی بند ناف باقی نمی گذارند و خنک شدن سریع است، بنابراین کاربرد اصلی آنها مواد نازک است.
سیم های هسته دار به روشی مشابه الکترودهای پوشش داده شده رفتار می کنند. آنها دارای یک پوشش فلزی و یک فضای داخلی توخالی با پودر فلاکس دانه ای، پودر فلز یا مخلوطی از هر دو هستند که عناصر آلیاژی را برای مهره جوش فراهم می کند.
آنها بقایایی را روی مهره باقی می گذارند و بنابراین خنک شدن کندتر است که در هنگام کار با مواد ضخیم یک مزیت است.
این دو نوع عموماً در قطرهای 0.8 / 1.0 / 1.2 و 1.6 میلی متر فروخته می شوند و در کویل هایی با اندازه های مختلف خریداری می شوند. همچنین طبیعی است که سیم دارای روکش مسی باشد تا علاوه بر جلوگیری از اکسیداسیون، تماس الکتریکی با نازل را تسهیل کرده و اصطکاک را کاهش دهد.
در هر نوع، بسته به ترکیب آن، گاز محافظ مورد استفاده و کاربرد، طبقه بندی های مختلفی وجود دارد. در زیر این طبقه بندی را به تفصیل توضیح می دهیم.
1) سیم های جامد یا عظیم (جوش GMAW)
به طور معمول، ترکیب سیم های جامد بسیار شبیه به فلز اصلی است که قرار است جوش داده شود، و بسته به کاربرد و گاز محافظ، مقادیر مختلفی از اکسید کننده ها اضافه می شود.
پرکاربردترین اکسید زدا سیلیکون است که درصدهایی از فلزات دیگر را برای بهبود خواص مکانیکی یا مقاومت در برابر خوردگی به آن اضافه می کنند.
سیم هایی با بالاترین سطوح اکسید کننده عموماً برای استفاده با CO2 مناسب تر هستند زیرا از تشکیل سوراخ سوزنی جلوگیری می کنند.
اکثر سیم‌های فولاد کربنی تحت عنوان انجمن جوشکاری آمریکا (AWS) از نوع E R 70 S – x (سیستم امپراتوری) طبقه‌بندی می‌شوند، که در آن:
E: الکترود
الف: میله پرکننده
70: حداقل استحکام کششی بر حسب هزاران پوند/اینچ مربع (psi)
س: جامد
x: رقمی که ترکیب شیمیایی الکترود را نشان می دهد، می تواند «2»، «3»، «4»، «6» یا «7» باشد و مربوط به مقادیر مختلف کربن، منگنز و سیلیکون و همچنین مقادیر ثابت است. فسفر، گوگرد، نیکل، کروم، مولیبدن، مس و غیره.
