حبوباتی که از زمان‌های قدیم توسط انسان مصرف می‌شده است، دانه سویا دامی در حال حاضر منبع اصلی و ضروری پروتئین‌ها و روغن‌ها با کاربردهای فراوان است.
علاوه بر این، مطالعات مختلف انجام شده در جمعیت هایی که آن را به عنوان جزء اساسی رژیم غذایی خود دارند، نشان داده است که مصرف آن می تواند فواید سلامتی متعددی داشته باشد.
این مقاله به ترکیب شیمیایی سویا، رابطه آن با رژیم غذایی و کاربرد درمانی آن می پردازد.
شروع مصرف سویا به سال 3000 هجری قمری برمی گردد. ج) اصالتاً از شمال و مرکز چین بود و یکی از پنج بذر مقدس به حساب می آمد. چهار مورد دیگر برنج، گندم، جو و ارزن بود. خواص غذایی آن باعث گسترش کشت و مصرف آن در سراسر آسیا شد.
در اروپا در سال 1740 معرفی شد. سالها بعد کاشت آن در آمریکا آغاز شد، جایی که از سال 1954 گسترش زیادی محصول وجود داشت. در حال حاضر، قاره آمریکا پیشروترین تولیدکننده سویا در جهان است.
سویای کشت شده متعلق به زیرخانواده Papilionaceae، از خانواده گیاهان حبوبات، Fabaceae است و ارتفاع آن به 80-100 سانتی متر می رسد. گل های آن قرمز است، اما می توانند بنفش نیز باشند.
دانه ها در غلاف هایی رشد می کنند که به صورت خوشه های 3-5 سانتی متری رشد می کنند که هر غلاف معمولاً شامل 2-3 دانه است. این دانه ها می توانند بزرگ یا کوچک، کشیده، گرد یا بیضی شکل باشند. رنگ نیز ممکن است متفاوت باشد.
برخی زرد، برخی دیگر سبز هستند، اما می توانند قهوه ای یا بنفش نیز باشند و برخی حتی مشکی یا رنگ آمیزی شده اند. دقیقاً از این دانه ها و محصولات مشتقات آنها استفاده می شود.
جوانه سویا دارای تراکم مواد مغذی نسبتاً کمی است. عمدتاً غلات و محصولات مشتق شده از آن هستند که نسبت بیشتری دارند.
سویا حاوی کربوهیدرات (15-35%)، پروتئین با اسیدهای آمینه ضروری (هیستیدین، ایزولوسین، تیروزین، لیزین و غیره) در 35-40٪ و لیپیدها، با محتوای 2-3٪ فسفولیپیدها (از بین آنها، بیشترین مقدار است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.